રાતના છે જીવ જેનો તાર તારમાં
એને મળે ન કંઈ કશું કોઈ સવારમાં
બોલીને જેને ભૂલવી છે વાત સગવડે
કરજો જમા એ લોકને ખાતા ઉધારમાં
તારા હશે તો આવશે તું રાહ નહીં જો
મિત્રો ન મળે શોધતા માણસબજારમાં
આ રંજ, પીડા, શોક ને અફસોસ સામટાં?
આ ભૂતકાળ કેમ ઊભો છે કતારમાં?
બસ એટલી છે મુશ્કેલી કે યાદ રહે છે
શીખ્યું છે કોણ ભૂલવું દુનિયા અસારમાં?
– સંજય વિ. શાહ ‘શર્મિલ’
સંજય વિ. શાહ (@ http://egujarati.com) 